قلم

مسعود یارضوی در سایت الف نوشت:
 
قبول آقای رئیس جمهور، قبول آقای وزیر کار و قبول همه آنهایی که فکر می کنید با پول یارانه همه محرومان را گرسنگی رهانده اید. فقط بگویید از 222 هزار و 500 تومان در ماه برای یک خانواده محروم 5 نفره ساکن در حاشیه تهران چه انتظاری دارید؟

آقای رئیس جمهور خوبم، از حرف های شما قبل از هدفمندی یارانه ها هم که پیرامون نبود گرسنه در ایران بیان شده بود؛ اگر بگذریم، حرفهای جدیدتان هم به نظر اغراق آمیز می آید.

لطفا بگویید از نظر شما، "سوء تغذیه" گرسنگی هست یا نیست؟ بگویید پولی را که تحت عنوان یارانه به مردم داده اید، آیا انتظار دارید برای یک خانواده محروم، تماماً صرف خرید خوراک و غذا شود یا اینکه نه... از هزینه رفت و آمد و درمان و سایر لوازم ضروری زندگی نیز برای یک خانواده محروم باخبرید؟

شما حتما می دانید که قرار دادن یارانه نقدی در اختیار خانوارها و به ویژه خانوارهای محروم، برای جبران عوارض ناشی از جهش قیمت ها پس از هدفمندی یارانه هاست نه برای تأمین غذای آنها. چه اینکه چنین انتظاری هم از اساس به دور از منطق است زیرا دولتی که می خواهد غذا و سرپناه تمام مردمش را تأمین کند، باید این دو مسئله را به عینه حل کند نه با جایگزین.

شاهد مثال آنکه در دولت آمریکا، پس از بروز بحران اقتصادی، برای بیکاران و محرومان، کالابرگ غذای مجانی در نظر گرفته شد و یا اینکه در دولت نهم شاهد هستیم که دولت برای تأمین سرپناه مردم، طرح مسکن مهر را در دست اجرا دارد و به سوی این نرفته است که برای خرید مسکن، وام بلاعوض به مردم بدهد.

از دیگر سو، مقاماتی که طی روزهای اخیر از نبود گرسنه در ایران داد سخن درداده اند تنها با اندک مداقه ای در وضعیت شهروندان معمولی در تهران نیز میتوانند به یک حقیقت تلخ برسند و آن اینکه اکنون یک شهروند در پایتخت با هر سطح تحصیلاتی؛ اگر شغل نداشته باشد و بیمه هم نباشد، (نکته ای که البته بسیار شایع هم هست!!!) گرسنگی اولین مهمانیست که وارد خانه او می شود.

آقای شیخ الاسلامی وزیر محترم کار نیز که چند روز قبل از نبود گرسنه در ایران گفته بودند، آیا مقرّ هستند که وقتی هنوز بحث اشتغال و بیمه کارگران و قراردادهای نامطمئن برای ما یک معضل است، طبیعی باشد که گرسنگی یکی از لایه های ناپیدای تراژدی ضعف قوانین در کشور ماست...؟!

مسئولان محترم به راستی چه انتظاری از درآمد یارانه ای 222 هزار و 500 تومانی یک خانواده محروم ساکن در حاشیه های تهران دارند؟

به راستی آنها که می گویند گرسنه نداریم، انتظار دارند این میزان یارانه پرداختی چه سقفی از نیازهای ابتدایی خانواده های محروم و مستضعف را رفع کند...؟!

و حرف آخر...

گرسنگی و سوء تغذیه تنها یک نماد از محرومیت است. آنچه که در بالا گفتیم، فریادهای خاموشیست از درد محرومیت ضعفا و محرومانی که در جای جای کشور زیست می کنند.

یکی غذا ندارد، دیگری دفتر مشق ندارد، آن یکی نمی تواند هزینه درمانش را بپردازد و یکی دیگر نیز برای تأمین نیازهایش مجبور به فروش کلیه می شود. اما تحمل درد تمام این محرومیت ها به مراتب آسانتر از درد دیده نشدن، حذف شدن و به حساب نیامدن است.